Stropdassen, dure pakken, uurtarieven waar je u tegen zegt met bijbehorende bureaus, adviezen en dikke dossiers waarbij ik me nogal eens afvraag of iemand ooit wel eens op de vloer heeft gestaan. Met de poten diep in de klei en vooral om zich heen heeft gevraagd wat vind jij, wat ervaar jij? Kortom, contact heeft gehad met de mensen die er toe doen en het echt weten!?
Dat mis ik op alle vlakken in de huidige transitie van de 3 grote onderwerpen rondom WMO, jeugdzorg en participatiewet. Niet omdat ik daar zomaar iets van vind, ik beleef het! Raadsleden, wethouders, directies, ministers (ontdekten we deze week), beleidsbepalers, allemaal. Ze hebben niet eens de moeite genomen echt te gaan luisteren. Ze bedenken eerst maar wat, daarna zien we blijkbaar wel. En ik sta er midden in te kijken met verbazing…
Als extern deskundige zit ik bij vele gesprekken, bijeenkomsten en sessie om te brainstormen over de drie grote veranderingen. Om mijn gewaardeerde mening te geven, dacht ik. Let wel, die geef ik veel te weinig merk ik nu. Ik had blijkbaar al veel eerder moeten zeggen wat ik er van vind en hoe ik het beleef. Zo gek is het blijkbaar niet, wat ik heb die laarzen wel.
Dat had nogal wat maatpakken, rapporten en dure uurtjes kunnen besparen in combinatie met het uitermate zorgvuldige netwerk waar ik graag mee werk, die soms zelfs veel kundiger zijn. Kortom, het had wellicht meer kundig advies op kunnen leveren, gericht op de mensen waar het echt om gaat. Kundig en betrokken, echt betrokken!
Om die machteloosheid nu maar eens te verbeelden zien we de afbeelding in dit artikel. Een logo bedacht rondom deze thema’s bij nota bene een buurtgemeente waar ik om de hoek woon. Al lachend van schaamte viel ik van mijn bank bij het zien ervan.
Wat moet iemand nou denken en beleven bij zo’n plaat die eigenlijk zo belangrijk is voor al deze thema’s?
Ik som het maar gewoon op:
– mooie berg, hoe kom ik hier met mijn rolstoel of als slecht ter been zijnde tegenop?
– eerst de poort door, dan mag je mee doen? Kom door de poort, dan ben je pas echt noaber?
– zoals gewoonlijk staat de gevestigde macht weer bovenop? Top down bij uitstek!
– gouden poort? Zijn het dan gouden tijden? Wat valt er te stralen?
– de kerk in het midden, dus als ik niet geloof, wat dan? Oe, de instanties staan er omheen, wat als ik iets fout doe?
– geen mens te bekennen in het hele plaatje? Daar draait het nu toch juist om? Waar zijn de mensen?
Wat me volledig verbaast in deze plaat is dat een gemeente dus vooral veel heeft gespendeerd aan plaatjes, niet aan mensen. Zo gaan we de transitie dus niet bereiken en dat zie ik niet alleen hier, maar helaas op veel meer plekken. De oude gedachte die nieuw wil oplossen. Dat gaat niet werken mensen, hoe spijtig ook voor alle stropdassen.
Oh, laat ik afsluiten met luisteren naar. Want dit plaatje illustreert het eigenlijk wel, we luisteren niet, niemand niet. En daar begint het dus wel. Luisteren naar elkaar, luisteren naar behoeftes en vooral luisteren om te willen luisteren. Niet luisteren om te willen antwoorden en roeptoeteren, want daar gaan we nu echt niets mee oplossen.
Dus geachte raadsleden, bemoeialen en stropdassen, ga luisteren om te luisteren. Niet omdat je zo graag in de krant wilt of antwoord wilt geven, ga luisteren. Samenwerken zonder kleur, omdat we in deze tijd meer dan ooit zullen moeten samenwerken om te komen tot oplossingen. En daarbij zul je soms je kleur moeten laten voor wat die is. Dan komen we namelijk samen tot oplossingen, de beste oplossingen.
Op een succesvolle ommezwaai. En kom je er niet uit, je mag me gerust bellen hoor, doen! 06-13722228